می‌شود بر شانۀ لطفت پریشان گریه کرد           پابرهنه سویت آمد مثل باران گریه کرد

هردم ای آئیـنه با آهت دل عـالـم گـرفت           چشم دنیا تار شد سر در گریبان گریه کرد

خون به جای اشک از زنجیر دستانت چکید           پا به پای تو در و دیوار زندان گریه کرد

از شکوه تو زن آوازه خوان لکنت گرفت           با نـوای ربـنـای تو نـگـهـبان گریه کرد

تازیانه خط به خط بر پیکرت مقتل نوشت           تازیانه زخـم‌هایت را فـراوان گریه کرد

بیت آخر خواند دعبل از غریب کاظمین           بی‌صدا زیر عبا، شاه خراسان گریه کرد